«Πώς τον γνωρίσατε;»
«Τυχαία, στο σούπερ μάρκετ. Προσπαθούσα να φτάσω ένα κουτί, αυτός περνούσε εκείνη την ώρα, με είδε και προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Μου φάνηκε συμπαθής, είχε ένα γλυκό χαμόγελο κι ένα γελαστό πρόσωπο. Τον ευχαρίστησα κι απομακρύνθηκα. Μετά από λίγο, ξανασυναντηθήκαμε. Χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλο. Πρότεινε να πιούμε κάτι. Δέχθηκα. Τακτοποιήσαμε τα ψώνια στα αυτοκίνητά μας και πήγαμε σε ένα καφέ κάπου εκεί κοντά.
Μου άρεσε εκ πρώτης όψεως. Ήταν ευχάριστος και ομιλητικός, αντίθετα με μένα. Λένε ότι οι μοναχικοί άνθρωποι μιλούν πολύ. Το σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή. Όμως αργότερα διαπίστωσα ότι δεν ήταν η περίπτωσή του. Εγώ δεν μιλώ πολύ. Μη βλέπετε εδώ. Εδώ… έρχομαι γι’ αυτό. Πληρώνω για να μιλώ... και για να με ακούτε….», τον κοίταξε έντονα καθώς εκείνος σημείωνε αυτά που του έλεγε.
«Και μετά; Τον ξαναείδατε;»
«Ναι, πολλές φορές. Γίναμε φίλοι. Στην αρχή αναρωτιόμουν αν ήμασταν ερωτευμένοι. Κι εκείνος το ίδιο. Το συζητούσαμε δηλαδή. Ανταλλάσσαμε φιλιά αλλά δεν περάσαμε στην… πράξη. Όχι τότε. Η επιθυμία ήταν εκεί, παρούσα, αλλά παίζαμε κρυφτό μαζί της και το αναβάλαμε. Ασυνείδητα ίσως, ή και ενσυνείδητα...»
«Σας άρεσε;»
«Όχι δεν μου άρεσε, εάν εννοείτε εμφανισιακά, όχι. Θέλω να πω ότι δεν θα ερωτευόμουν ποτέ έναν τύπο σαν κι αυτόν. Έλξη… δεν ξέρω…Ερωτική όχι, στην αρχή δεν νομίζω. Προσπαθούσαμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι υπάρχει φιλία χωρίς ερωτική επιθυμία. Καθαρή φιλία. Ο χρόνος δυνάμωνε τη φιλία μας και…» σταμάτησε απότομα.
Εκείνος την κοίταζε και περίμενε.
«Τα είχαμε κάνει όλα εκτός από σεξ. Κάποια στιγμή ένοιωσα την ανάγκη να δω το πρόσωπό του την ώρα που κάνει έρωτα. Ήταν το μόνο που έλειπε από τη σχέση μας. Ήταν για μένα όλα εκτός από εραστής. Έλειπε αυτό το κάτι για να συμπληρωθεί το παζλ.»
«Πόσο καιρό μετά τη γνωριμία σας νοιώσατε αυτή την ανάγκη;»
«Μερικούς μήνες αργότερα, τέσσερις, πέντε ίσως.»
«Και λέτε, ότι δεν ήσασταν ερωτευμένη…»
«Όχι. Εγώ όταν είμαι ερωτευμένη ζηλεύω πολύ, υπερβολικά. Κι αυτόν δεν τον ζήλευα. Τον αγαπούσα είναι σίγουρο. Αλλά… αλλιώς… Δεν ξέρω να πω τώρα πώς αντιλαμβανόμουν αυτό το «αλλιώς». Αυτός φλέρταρε με άλλες κοπέλες παρουσία μου. Δεν με πείραζε καθόλου. Μετά, δεν ξέρω πώς έγινε, ή μάλλον ξέρω, και περάσαμε στην πράξη. Περάσαμε στην πράξη όταν νοιώσαμε ότι ήταν το μόνο που έλειπε από αυτή τη σχέση, τη σχέση "μας".»
«Πώς νοιώσατε μετά από αυτό;»
«Τα αισθήματά μου απέναντί του δεν άλλαξαν. Παρέμειναν ίδια. Τον αγαπούσα, σαν φίλο, αδερφό…»
«Ναι, αλλά η σχέση σας δεν ήταν ούτε αδερφική ούτε καθαρά φιλική.»
«Εγώ ένοιωθα ότι ήμασταν φίλοι. Μοιραζόμασταν τόσα πράγματα μαζί. Όλα σχεδόν. Μετά αυτός ερωτεύτηκε μια κοπέλα. Ο δεσμός τους κράτησε ένα χρόνο και παντρεύτηκαν…»
«Σας πείραξε το γεγονός ότι παντρεύτηκε;»
«Καθόλου.»
«Δεν νοιώσατε ζήλια, δεν στερηθήκατε την παρουσία του;»
«Όχι. Συμπαθούσα πολύ τη γυναίκα του. Εκείνη προσπάθησε να με πλησιάσει. Την απέφυγα. Για ευνόητους λόγους. Απομακρύνθηκα από κοντά τους. Έψαχνα κι εγώ τον άνδρα της ζωής μου.»
«Σταματήσατε να τον βλέπετε;»
«Όχι, άλλωστε βρισκόμασταν, συνεχίζαμε να κάνουμε έρωτα. Όχι συχνά όπως πριν, αλλά συνεχίζαμε.»
«Πόσο καιρό κράτησε αυτό;»
«Τρία χρόνια. Πολλά ε; Ίσως, αλλά τόσο κράτησε.»
«Δεν νοιώθατε τύψεις; Δεν νοιώθατε άσχημα απέναντι στη γυναίκα του;»
«Τύψεις;» Τον κοίταξε παράξενα. « Όχι, δεν ένοιωθα τύψεις. Γιατί άλλωστε; Τη γυναίκα του δεν την έβλεπα συχνά, σχεδόν καθόλου. Έπειτα εγώ τον γνώριζα πριν από αυτήν… Τι λέω τώρα… Αλλά αυτή είναι η αλήθεια.»
«....»
«Μετά… μια μέρα ήρθε και με βρήκε. Η γυναίκα του. Ήταν σίγουρη ότι την απατούσε, έτσι μου είπε. Με κοίταξε στα μάτια. Με ρώτησε αν γνωρίζω κάτι, αν μου έχει εκμυστηρευθεί κάτι. Την κοίταξα κι εγώ και εκείνη τη στιγμή ένοιωσα ότι έπρεπε να της πω την αλήθεια. Όσο οδυνηρό κι αν ήταν για μένα. Και για κείνη φυσικά. Της είπα ότι την απατούσε. Με κοίταξε με απόγνωση. Δεν τόλμησε να με ρωτήσει με ποια. Ίσως πίστευε ότι δεν θα της έλεγα. Εγώ όμως της είπα. Της είπα ότι ήμουν εγώ. Στην αρχή νόμισε ότι της έκανα πλάκα. Γρήγορα κατάλαβε ότι δεν μπορεί κάποιος να παίζει με τέτοια πράγματα εκτός εάν είναι μαζοχιστής ή τρελός. Ήξερε ότι εγώ δεν ήμουν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν άψογη απέναντί μου. Ούτε δράματα, ούτε φωνές, ούτε απειλές. Ένοιωσα… Είχα διφορούμενα αισθήματα. Ντροπή; Όχι δεν ντράπηκα ούτε τότε, ούτε πριν ούτε και μετά... Τον γνώριζα πριν από αυτήν όπως σας είπα, τον αγαπούσα... με τον τρόπο που τον αγαπούσα.. Εκείνη όμως τη στιγμή ένοιωσα ότι ήμουν συνεπής με τον εαυτό μου. Ήταν στιγμιαίο το συναίσθημα. Ξέρετε, από αυτά που πρέπει να αποφασίσεις αμέσως, σ’ ένα δευτερόλεπτο. Ή θα πρόδιδα αυτόν, ή αυτήν. Προτίμησα αυτόν. Αλλά έτσι απελευθερώθηκα κι εγώ. Δεν ξέρω τι έγινε μεταξύ τους. Δεν ξαναμιλήσαμε. Σίγουρα θα ήταν θυμωμένος…Υποθέτω δηλαδή ότι θα ήταν…»
«Πόσος καιρός έχει περάσει από τότε;»
«Από…; Πέντε χρόνια..»
«Τον σκέφτεστε καθόλου;»
«Πολύ συχνά. Μου λείπει. Αλλά το αποδέχομαι. Έχω φτιάξει κι εγώ τη ζωή μου. Ζω με κάποιον, είμαι ερωτευμένη, περιμένω ένα παιδί. Θα ήθελα όμως να τον ξαναδώ. Μου λείπει, μου έλειψε όλο αυτό το διάστημα. Οι συζητήσεις μας, η ζεστασιά που ένοιωθα κοντά του...»
«Με τον άνδρα σας όταν είστε, δεν νοιώθετε ζεστασιά;»
«Μα... φυσικά, αλλά είναι εντελώς διαφορετικό συναίσθημα. Είμαι ερωτευμένη. Δεν υπάρχει αυτή η… συνενοχή πώς να την πω. Δεν ξέρω αν χρησιμοποιώ τη σωστή λέξη. Αλλά προσπαθώ να σας εξηγήσω τη διαφορά. Η διαφορά είναι ότι εκείνος ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Και παραμένει… Νοερά τουλάχιστον.»
«Γιατί μου τα είπατε όλα αυτά;»
«Γιατί ήθελα να τα πω κάπου… Γι’ αυτό… Ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου. Σας είπα ότι μου λείπει. Όχι αφόρητα, αλλά μου λείπει. Ίσως όλα αυτά να μην ενδιαφέρουν κανέναν εκτός από μένα, ούτε εκείνον, ούτε εσάς, αλλά με ακούτε με προσοχή, έτσι νομίζω… ή μπορεί και να μην με ακούτε.»
«Τι σας κάνει να το πιστεύετε αυτό; Ότι μπορεί και να μην σας ακούω;»
«Δεν το πιστεύω. Λέω ίσως να είναι κι έτσι.»
«Έχει σημασία για σας να σας ακούω;»
«Όχι και τόση, συνήθως μιλάμε για να ακούμε τους εαυτούς μας.»
«Ποιοι; Μιλάτε εξ ονόματος ποιών;»
«Κανενός και όλων, ή μάλλον όλων όσοι κάνουν ψυχανάλυση, των εν δυνάμει ασθενών ή πελατών, όπως θέλετε πέστε το…»
«Εγώ δεν θέλω να πω τίποτα, το ζητούμενο είναι πώς το αντιλαμβάνεσθε εσείς.»
«Έτσι το αντιλαμβάνομαι. Ασθενής ή πελάτης. Έχω την εντύπωση ότι παίζουμε με τις λέξεις. Έχει σημασία ασθενής ή πελάτης; Μπορεί να ήταν και παραδρομή της γλώσσας...»
«Για σας, έχει σημασία;»
«Όχι δεν έχει, αλλά ας σταματήσουμε αυτή τη συζήτηση. Νοιώθω να με κουράζει.»
«Όπως επιθυμείτε. Θα σας δω την επόμενη βδομάδα, την ίδια ώρα.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου